Προ ολίγων ημερών είδαμε όλοι οι συν-Έλληνες όρθιο το Υπουργικό Συμβούλιο να χειροκροτεί τους επικεφαλής του, που μόλις είχαν καταγάγει τον …θρίαμβο της απόφασης της 21ης Ιουλίου του Συμβουλίου Κορυφής, την οποία έγκυροι αναλυτές χαρακτήρισαν «σχέδιο οργανωμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας». Σε λίγες μέρες, η μία μετά την άλλη οι χώρες της ζώνης του ευρώ, ερμηνεύοντας την απόφαση αυτή, ζήτησαν εγγυήσεις από την ελληνική κυβέρνηση για την παροχή των δόσεων του νέου δανείου.
Έτσι οι αρμόδιοι αποφάσισαν να καταθέσουν ισόποσο του δανείου κονδύλιο σε κρατικό φορέα της Φινλανδίας, ώστε με αυτό να αγοράσει ομόλογα χωρών που αξιολογούνται από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης με ΑΑΑ και έπεται η συνέχεια με Αυστρία, Ολλανδία, Σλοβακία κ.λπ., όλες δηλαδή τις χώρες της γερμανικής σφαίρας επιρροής. Η κυβέρνηση «πέτυχε» αυτό που είναι αδιανόητο ακόμη και για τις μεθοδεύσεις του πιο επιτήδειου τοκογλύφου: αφενός μεν θα προ-δανείσει το δανειστή με το ποσό του μελλοντικού δανείου, αφετέρου δε, λόγω έλλειψης ρευστού, το ύψος του προ-δανείου θα προέλθει από εκποίηση του δημόσιου πλούτου!! Και δυστυχώς υπάρχουν μνημονιακοί δημοσιολόγοι που πανηγυρίζουν γι’αυτόν τον εκμεταλλευτικό παραλογισμό, διακηρύσσοντας ότι η χώρα δεν έδωσε εμπράγματες εγγυήσεις!
Η εξαχρείωση αυτή της «κοινοτικής αλληλεγγύης» αποκαλύπτει το βαθμό της …διαπραγματευτικής ικανότητας της κυβέρνησης. Η περιέλευση όμως της χώρας σ’αυτήν την ασύλληπτη ανυποληψία δεν πτοεί τους κυβερνώντες! Με ό,τι ευρηματικότητα διαθέτει το νεοφιλελεύθερο οπλοστάσιο, επιτίθεται εναντίον κάθε συλλογικότητας που μπορεί να θέσει εύλογα εμπόδια στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου.
Πρώτοι στόχοι ήσαν και παραμένουν οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τα κοινωφελή οικονομικά μορφώματα του οποίου «βγαίνουν στο σφυρί» υπό συνθήκες χρηματιστηριακής κατάρρευσης, ανεξαρτήτως των εύλογων αντιρρήσεων των επικεφαλής του «Ταμείου Εκποίησης». Το ζήσαμε πέρυσι με τις κινητοποιήσεις στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς, όπου ορισμένοι συνδικαλιστές διασύρθηκαν και εκπαραθυρώθηκαν από τα κομματικά επιτελεία επειδή αντέδρασαν στη διαφαινόμενη παράδοση των συγκοινωνιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ακολούθησαν τα φορτηγά που «απελευθερώθηκαν», χωρίς να πέσει το κόστος μεταφοράς των προϊόντων. Η μάχη για την παράδοση των ταξί σε μεγάλες μεταφορικές, ξενοδοχειακές, αεροπορικές κ.λπ. εταιρίες αναβλήθηκε για το Σεπτέμβρη λόγω πίεσης για επίδειξη συστημικής διαγωγής των συνδικαλιστών από τη Νέα Δημοκρατία. Ο χορός της δυσφήμισης των θέσεων των Σ.Ο. συνεχίστηκε με τη διαμάχη ΑΔΕΔΥ-Μόσιαλου, όπου η επίδειξη νεοφιλελεύθερης οξύτητας από τους κυβερνητικούς γίνεται εν ονόματι του κοινωνικού συμφέροντος. Είχαν προηγηθεί οι πρωτοφανείς επιθέσεις για τις νόμιμες επιχορηγήσεις στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, οι εργαζόμενοι της οποίας διέσωσαν την τιμή του ασφαλιστικού τους συστήματος, αφού οι ενσωματωμένες στην περιουσία και στον κεφαλαιουχικό εξοπλισμό της ΔΕΗ εισφορές τους (που βοήθησαν τα μέγιστα στον εξηλεκτρισμό της χώρας) δεν μπόρεσαν να γίνουν βορά των ιδιωτικών συμφερόντων και των τραπεζικών και χρηματιστηριακών εκπτώσεων, που υπέστησαν τα αποθεματικά των άλλων Ταμείων.
Τώρα που οι πολίτες μαθαίνουν εμβρόντητοι ότι η συμφωνία της 21ης Ιουλίου 2011 μεταφράζεται από πολλές χώρες σε «συμφωνία προδανεισμού των δανειστών μας», είναι δύσκολη κάθε επιχείρηση ιδιωτικοποίησης. Και είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι θα αρνηθούν να συμπράξουν σ’αυτόν τον πρωτοφανή στην παγκόσμια οικονομική ιστορία παραλογισμό. Σ’αυτήν λοιπόν την κρίσιμη συγκυρία όλα τα μνημονιακά κανάλια και οι εμπιστευμένοι τους δημοσιογράφοι προέβαλαν την Έκθεση των επιθεωρητών της Δημόσιας Διοίκησης, που θεωρεί παράνομες τις επιχορηγήσεις της Διοίκησης των ΕΛΤΑ προς την Ομοσπονδία των Σωματείων τους. Παίρνοντας μια ολόκληρη δεκαετία διαχειριστικών χρήσεων, διογκώνουν τα ποσά, για να απαξιώσουν τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου και να την καταπτοήσουν έναντι της μελλοντικής ρευστοποίησης των Ταχυδρομείων, δηλαδή της επικοινωνίας του λαού.
Όσοι δεν γνωρίζουν ότι παρόμοιες πρακτικές είναι τμήμα «του δόγματος του σοκ», που εφαρμόστηκε σ’όλες τις χώρες όπου τη διακυβέρνηση ανέλαβαν οι δανειστές, εντυπωσιάζονται. Απαξιώνουν παντελώς τη δράση των Συνδικάτων ως μοναδική και ανεπανάληπτη μορφή της οργανωμένης εργασίας και της προστασίας του Κοινωνικού Κράτους και -πολλές φορές καλόπιστα- εξορκίζουν τη συνδικαλιστική λειτουργία. Αυτό όμως επιδιώκουν οι επικυρίαρχοι: μία κοινωνία χωρίς συλλογικότητες (without union area), αποσυνδικαλισμένη, αποτελούμενη από ανήμπορα και μοναχικά άτομα. Το νεοφιλελεύθερο δόγμα άλλωστε, όπως το διακήρυξε και η Θάτσερ και όπως το εφαρμόζουν οι όψιμοι ζηλωτές του στην Ελλάδα, δεν αναγνωρίζει κοινωνία, αλλά μόνον άτομα ή έστω οικογένειες. Γι’αυτό είναι επείγουσα ανάγκη να μάθουν όλοι οι συμπολίτες μας για τη νομιμότητα των διαχειριστικών αυτών πράξεων.
Κατ’αρχήν ο έλεγχος της οικονομικής διαχείρισης των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων ανήκει σ’αυτές και στα όργανά τους. Δεν προβλέπεται οικονομικός έλεγχος από το κράτος ή άλλο δημόσιο φορέα, γιατί αυτό προσκρούει στην αρχή της συλλογικής αυτονομίας και στην 98/48 ΔΣΕ που έχει γίνει εσωτερικός νόμος (ν.δ. 4205/1961, ΦΕΚ 174 Α/19-9-1961 περί κυρώσεως της 48 ΔΣΕ «περί εφαρμογής των αρχών του δικαιώματος οργανώσεως και συλλογικής διαπραγμάτευσης»).
Ως προς την άλλη κυρίαρχη αιτίαση, ότι δηλαδή οι Δευτεροβάθμιες Σ.Ο. δεν δύνανται να εισπράττουν εισφορές από τα μέλη των Πρωτοβάθμιων Οργανώσεων, ούτε τις κατ’εξαίρεσιν παροχές του εργοδότη για την εξυπηρέτηση κοινωφελών σκοπών, έχει ήδη ξεκαθαρίσει το ζήτημα ο ν. 1264/1982 (άρθρο 5 παρ. 4β), όπως τον έχουν ερμηνεύσει όλοι οι σοβαροί επιστήμονες του κλάδου (αντί άλλων βλ. Γιάννη Κουκιάδη: Εργατικό Δίκαιο, Συλλογικές Εργασιακές Σχέσεις, Εκδόσεις Σάκκουλα Αθήνα-Θεσ/κη 1997, σελ. 221 επ.). Όταν ο νόμος αναφέρεται σε ισομερή κατανομή των πόρων, εκεί που υπάρχουν πολλές Οργανώσεις στην ίδια επιχείρηση (στον ΕΛΤΑ π.χ. υπάρχουν 55), η έννοια «ισομερώς» ερμηνεύεται κατ’αναλογία του αριθμού των μελών κάθε Πρωτοβάθμιας Οργάνωσης και τότε της διανομής (άρα και της είσπραξης) επιλαμβάνεται η Δευτεροβάθμια Οργάνωση. Άλλωστε ο ν.1876/1990 (άρθρο 2 παρ. 2) θεωρεί ως περιεχόμενο της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας «… ζητήματα που αφορούν … και τον τρόπο παρακράτησης των συνδικαλιστικών εισφορών και της απόδοσής τους στις δικαιούχες Οργανώσεις.». Επομένως, ο γνωρίζων ανάγνωση και γραφή είναι εύκολο να διαπιστώσει ότι και ως προς τις παροχές του εργοδότη για την εξυπηρέτηση κοινωφελών σκοπών και ως προς την είσπραξη των εισφορών των μελών-προσώπων, η αιτίαση δεν είναι απλώς λανθασμένη, αλλά αγγίζει τα όρια της κατασκευής. Ο νόμος προσθέτως προβλέπει και τη συνομολόγηση κάθε ευνοϊκότερης ρύθμισης με ΣΣΕ που διευκολύνει την άμεση επίλυση των ζητημάτων αυτών από τις υπογράφουσες Οργανώσεις (άρθρο 18 παρ. 2 ν. 1264/1982).
Η κυβέρνηση του Μνημονίου φοβάται τα Συνδικάτα, ακόμα και στην τραγική αυτή κατάσταση που βρίσκονται. Η επίθεση εναντίον τους είναι στοχευμένη, μεθοδευμένη, υποκινούμενη και αποσκοπεί στην κάμψη του φρονήματος κάθε θύλακα αντίστασης. Και είναι μεν βέβαιο ότι, χωρίς την καθολική συμπαράσταση του λαού, τα Συνδικάτα θα χάσουν τη μάχη του Μνημονίου, όπως την έχασαν μέχρι σήμερα. Γι’αυτό πρέπει αμέσως να οργανώσουν τη νέα τους ιδεολογική και συνδικαλιστική εκπροσώπηση που, απαλλαγμένη από τους καταστροφικούς συμβιβασμούς και εξουσιαστικούς εναγκαλισμούς του παρελθόντος, θα απευθυνθεί με αξιοπιστία και καθαρότητα στην Κοινωνία για να ζητήσει τη βοήθειά της στην επαπειλούμενη αλλοτρίωση της πατρίδας μας.
Το ζήτημα δεν είναι πια το ξήλωμα του Κοινωνικού Κράτους, όπως απαίτησαν από τις αρχές Ιανουαρίου του 2010 οι δανειστές [βλ. άρθρο του Τζέημς Γκαλμπρέιθ στην «Κ.Ε.» (ένθετο Le Monde Diplomatique) της 27-6-2010, σελ. 31-33], αλλά η ίδια η ύπαρξη της πατρίδας. Που χωρίς τον διαχρονικό και κρίσιμο εθνικό πλούτο και τις κοινωφελείς επιχειρήσεις θα γίνει «φτερό στον άνεμο». Και τότε δεν θα υπάρχει πλέον ούτε αντικείμενο πρωτογενούς Πολιτικής Λειτουργίας του Δρώντος Λαού.-
περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ τ. 97/25-8-2011 του Αλ.Μητρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου